Misschien had je het op mijn insta gezien, misschien ook niet, maar ik was afgelopen week bij een lezing van Judith Fonta over haar boek Narcis. Ik had het boek al een tijdje geleden gelezen (jij nog niet? Echt doen!) en het had toen al veel indruk op me gemaakt.
De gebeurtenissen die plaatsvinden in het leven van de hoofdpersoon die vanuit Haarlem, in een voor hem totaal vreemde wereld in Wenen terecht komt, zijn trauma en dat alles in een tijd waarvan je als lezer weet hoe desastreus die zou gaan worden. Ik werd er helemaal in opgezogen.
Vriendschappen
In die tijd ontstaat er een hechte vriendschap tussen de hoofdpersoon en vijfandere jongeren, die allemaal hun eigen achtergrond hebben. De hoofdpersoon is de enige die geen familie heeft en misschien wel daardoor de spil van de groep is.
Een bijna fatalistisch gevoel overviel me tijdens het lezen, je weet al bijna hoe het af gaat lopen, zonder dat er een ommekeer mogelijk is.
Omgedraaide vraag
Het leuke was, deze vraag kwam ook vanuit het publiek. Judith draaide de vraag om. Wie ben jij in het leven? Hoe ben je opgegroeid, wat zijn je wortels, zijn er dingen die je achter kunt laten? Hoe moeilijk is het om los te komen uit je eigen verleden? Om met jezelf aan te gaan wat er in je leven/verleden speelt? Het loslaten van de stemmen van je moeder, tante en oma die je steeds vertellen wat je anders moet doen?
De vraag kwam op: durf ik te kiezen vanuit mijn hart, of vanuit wat ik weet dat het goede is? Ook als er veel en misschien wel mijn leven op het spel staat. Of zijn we allemaal opportunistisch, kies je voor jezelf?
Vragen die ook in het boek al naar voren kwamen en me tot nadenken stemmen.
Ik als maker
Ze benoemde ook nog een ander thema wat me raakte, zeker omdat ik ook iemand ben die creëer.
Ze vertelde: de hoofdpersoon kon heel goed tekenen, maar hij miste authenticiteit. Hij is een waarnemer en geeft die waarneming weer. Plat gezegd: hij tekent wat hij ziet.
Hij is geen deelnemer. En om authentiek te kunnen zijn is het noodzakelijk om ook deelnemer te kunnen zijn. Om (mee) te leven, er te zijn, onderdeel van alles te zijn, zodat je authentiek kan zijn. Er is een trauma in het leven van de hoofdpersoon, er is angst in zijn leven, en angst is een blokkade om te maken.
Het moet uit je binnenste, uit je hart komen. En dat is kwetsbaar en mooi en spannend.
Precies dat thema is wat ik herken in mijn eigen reis als maker. Als maker heb je kwetsbaarheid en eigenheid nodig, juist dat deel dat je werk authentiek maakt.
Blokkades
En zoals Judith benoemde, angst is een directe blokkade om te maken. Angst houd je tegen om je hoofd op te heffen, te staan voor wie je bent en te geven wat je hebt. Moedig zijn, stappen nemen, ondanks je angst, dat is krachtig en kwetsbaar tegelijk.
Precies dat is het punt waar ik steeds naar terugkom. Wie ben ik in deze wereld, en wat heb ik te geven? Wat blokkeert me, wat heb ik nodig om toch die stappen te kunnen nemen? Wat is mijn bron, mijn drijfveer en durf ik van daaruit te leven?
Genoeg om over na te denken dus.
Zwaar maar licht
Het leukste van alles vond ik de manier waarop ze de lezing vorm gaf, luchtig, ontspannen en met veel kwinkslagen (is dat een woord wat iemand nog gebruikt? Klinkt altijd zo vrolijk vind ik). En dat is al een inspiratie op zich, het leven mag overdacht worden maar hoeft niet zwaar op de hand te zijn.
Ze vertelde trouwens ook dat ze een hekel aan narcissen heeft en dat ze de bloemen vind stinken...
Oja, ik zou bijna het belangrijkste vergeten: Ik heb er een tekening van gemaakt.
Wat vind jij, ben ik een waarnemer of een deelnemer?
Liefs van Wilma
Reactie plaatsen
Reacties